കുമ്പസാരം

 

വർഷ വീഥിയിൽ തളർന്നു വീണുപോയി

നിക്കാത്ത നേരത്ത്  മൃതിശയ്യയിൽ

മരണത്തിൻ്റെ മയിൽകുറ്റി മാത്രം മുന്നിൽ

കണ്ണുകൾ പൂട്ടി ഒഴുകി വെറുതെ പിന്നാക്കം

കാലങ്ങൾ കഥയായി മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു

കഥയില്ലാതെ ഓടിതീർത്ത വഴികളോക്കെ

എരിയുന്ന വയറിൻ്റെ കനൽ കാണാതെ

വഴിയോരത്ത് ചായുന്നതേങ്ങൽ കേൾക്കാതെ

തളർന്നുപോയ ജീവിതവേദന അറിയാതെ

കനിവിനായി നീട്ടിയ കൈകളിൽ നോക്കാതെ

ഞാൻ ആസ്വദിച്ചു തീർത്ത നാളുകളിന്ന്

ദുഃഖമായി മണ്ണിൽ അലിഞ്ഞു ചേരുന്നു

സ്വർഗ്ഗമെ നീയെനിക്ക് അകലെയാണല്ലെ

അമ്മത്തൊട്ടിൽ

 

കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണിലൂടെ ഒഴുകിയ

കണ്ണീര് പാടുകൾ തീർത്ത കവിളോരങ്ങൾ

കാറ്റിൽപാറുന്ന കൂന്തൽ ഇഴകളവളുടെ

കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ മുഖം പുതക്കുന്നു

കരഞ്ഞു തീർക്കേണ്ടയൊരു ബാല്യത്തിൻ

കനവുകളീ കൂരിരുൾ തിണ്ണയിൽ തീരുന്നു

കരുതലാവേണ്ടവർ തെരുവിൻ മടിത്തട്ടിൽ കിടത്തി ഉറക്കി മറഞ്ഞകന്നതോ എന്തോ

കണ്ട മാത്രയിൽ തന്നെ തിരിച്ചറിഞുഞ്ഞാൻ

കണ്ണിൽ തിളങ്ങുന്ന വിശപ്പിൻ തീകനലുകൾ

കനിവൂറിയ എൻ മന്നസ്സുപോയതോ

കടയിൽ കണ്ടൊരു പലഹാര ഭരണി തേടി

കാലങ്ങളായി അമ്മയാവാൻ കൊതിച്ചൊരു കരങ്ങൾ അമ്മത്തൊട്ടിലായി മാറിയതവറിഞ്ഞു

താരകം

 

ഇനിയും എത്ര നാള്‍ കാത്തിരിക്കണം

ഈ കൈകളിൽ പുഞ്ചിരി വാങ്ങുവാൻ

ഇനിയും എത്ര നാള്‍ കാത്തിരിക്കണം

ഈ കാതിൽ തേങ്ങലുകൾ മുഴങ്ങുവാൻ

നോക്കിഞാൻ നിന്നിടും വാനിൽനിറയും

താരങ്ങൾക്കിടയിൽ കൊതിയോടെയെന്നും

മോഹമഷിയാൽ വരച്ചിടും മനസ്സിൽനിറയെ

നിൻ മുഖത്ത് ഞാൻ കണ്ട മന്ദസ്മിതങ്ങൾ

വരികനീയെൻ ജീവിത യാത്രയിൽ

കൊഞ്ച്ൽ തെങ്ങുമെൻ ഹൃദയത്തിൻ

ഈണം മൂളിടാം നിൻ കാതിലെന്നും

താതൻ തൻ നെഞ്ചിലെ ചൂടിലുറങ്ങാം

ആകാശത്തിൻ മെത്തയിൽ കുളിരല്ലയോ

ഒന്ന് കാണണം നിന്നെ ഒന്ന് കാണണം

എൻ്റെ നെഞ്ചിലെ ചൂടണയും മുമ്പേ

ഇനിയും എത്ര നാള്‍ കാത്തിരിക്കണം